What a week !

Tja het begint met een gekkigheidje en voor je het weet ben je blogger. Of ik het nou goed doe of niet, er zijn tot zover lezers en dat is al boven verwachting kan ik je eerlijk opbiechten! Instagram, Twitter, Facebook en zelfs een eigen website, ik lijk een heuse social media- gek te worden. Eerlijk is eerlijk, ik doe dus maar wat, geldt voor een hele hoop dingen in mijn leven trouwens..

Op dinsdag kreeg Jona z’n eerste prikjes,  iets later dan gepland  in verband met het beroerde virus dat hij eerder opgelopen had. Dat blijft toch altijd een verschrikking hè die prikken? Maar de kleine held deed het voorbeeldig. Al brullend kwamen we het consultatiebureau binnen -Jona houdt namelijk niet van vastgestript zitten in de maxi-cosi- en helemaal relaxed gingen we weer naar buiten. De meeste kindjes doen het andersom! Twee weken eerder waren we op hetzelfde bureau, toen in het bijzijn van de twee andere kids. De verpleegkundige noemde toen meerdere malen hoe voorbeeldig mijn kinderen zaten te spelen en dat ze wilde dat al haar bezoekertjes zich zo gedroegen. Ik was bijna in hysterisch lachen uitgebarsten, absoluut niet om negatief te doen over mijn kinderen maar gewoon omdat het normaliter een drukte van jawelste is als wij ergens binnen komen. Dit keer was ik het absoluut met mevrouw de verpleegkundige eens en ik was natuurlijk de laatste die zou zeggen; U moet ze thuis eens zien. Nee hoor, deze moeder nam het compliment heerlijk in ontvangst en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was (ik geloof dat ik in de auto de kids wel 100x heb verteld hoe trots ik op ze was).

Afgelopen woensdag waren we 10 jaar getrouwd, mijlpaal!  Mijn René vond het nou echt een uitgelezen moment om samen uit eten te gaan. Noem me gerust een enorme ‘Tut Hola’ maar ik vind dat nog helemaal niet zo makkelijk. Onze jongste is net twee maanden en ’s avonds niet op z’n best. Ik wil hem gewoon nog niet achterlaten bij de oppas. Misschien snap je daar helemaal geen biet van maar het is eenmaal zo en uit ervaring weet ik inmiddels dat dat binnekort echt wel weer goed komt. Gelukkig kon ik mijn lieve man ook blij maken met een dineetje bij het Pannenkoekenrestaurant en dan gewoon samen met onze 3 kleine boeven! Dat ging me toch een partij goed zeg. Liam en Nora hebben heerlijk gespeeld in de ballenbak en klimbaan. Nora was er nog een tikkeltje te jong voor maar wist zich als een echte Tarzan door dat speelapparaat te manouvreren, wij keken trots toe. Liam had een vriendinnetje gevonden en de twee gingen hand in hand het restaurant door. Jona sliep, heeft echt totaal niet door gehad dat we de deur uit zijn geweest want meneertjes ogen gingen thuis dicht en na tweeeënhalf uur thuis weer open. Wat een ongelofelijk saai verhaal he???  Voor ons is dit dus uniek, zelfs abnormaal eigenlijk !! Uit eten als gezin doen we niet zo vaak (eigenlijk bijna nooit), kost vaak een smakker met geld en onze kids zijn nog wel erg klein om een beetje in bedwang te houden in een restaurant  -hadden ze overal maar een ballenbak-  Als wij eens ergens zijn weten we over het algemeen niet hoe snel we er weer weg moeten komen, die druktemakers van ons zijn altijd zo aanwezig… puur uit enthousiasme hoor maar och och wat ongemakkelijk!

Grappig hè? Je gaat een blog schrijven omdat je dagelijkse leven zo’n enorme chaos is …  gaat iedereen zich ineens voorbeeldig gedragen. Geen zorgen hoor er komt heus genoeg chaos jullie kant op de komende tijd !