Je hebt allemaal wel zo’n geluid waar je maar nooit aan lijkt te wennen. Voor mij is dat onze deurbel: Ik schrik me het rambam als dat ding gaat. Loeihard, abnormaal gewoon. Als de kinderen liggen te slapen lijkt ‘ie nog wel drie keer harder, ze worden bijna uit bed geblazen door dat verschrikkelijke geluid!
René zei pas; “Stil eens.. hoorde ik daar nou de bel?” Ik barste bijna in lachen uit. “Lieverd, als je daaraan twijfelt wordt het weer eens tijd om je oren uit te laten spuiten!” Om het hele verhaal nog een tikkeltje aan te dikken; ik hoor het zelfs wanneer er bij de buren wordt aangebeld, echt waar, onze huizen hebben allemaal dezelfde bel, gék word je ervan.
Een extra reden dat ik zo’n hekel aan dat ding heb is omdat het, vooral sinds ik kinderen heb, vaak gewoon niet zo handig is als er onaangekondigd iemand voor de deur staat en dat gebeurt nog al eens. Een buurvrouw, een postbezorger (vaak met en pakketje voor iemand uit de straat), collecte, verkoper en ga zo maar door.
Gisteren stond er tijdens de lunch ineens iemand voor de deur. Onhandig, twee kinderen in hun kinderstoel en de jongste die ik dan in de box moet leggen (huilen als gevolg). Natuurlijk doe je open, kan toch moeilijk iemand voor de deur laten staan!? Staat daar een breed lachende, alleraardigste meneer voor de deur met een map in z’n hand. Tja, die gaat mij natuurlijk vragen of ik iets wil kopen en ik weet nu al dat ik dat niet wil. En daar was de vraag; Of ik wel eens tijdschriften lees? Nou daar kon ik een gemakkelijk antwoord op geven; Nee! Wil ik dan misschien tijdschriften lezen? Meneer, JAAAA, dat zou heerlijk zijn.. en dan ook graag een bad en dan ga ik daar heerlijk een paar uur in liggen soppen, glaasje wijn erbij, tijdschriftje en lekker ontspannen! Maar echt, lieve meneer van de leesmap, ik kom daar dus op dit punt in mijn leven niet aan toe, zonde van het geld! Ondertussen slaan de zenuwen ineens toe, Jona begint steeds luider te protesteren in de box en de andere twee hoor ik samen kibbelen en elkaar treiteren “Ik kom er aan hoor”, roep ik. “Blijven zitten!” en werp een snelle blik de kamer in. Het wil namelijk nogal eens gebeuren dat de twee bedenken zelf uit de stoel te stappen, levensgevaarlijk. Meneer Leesmap doet nog een poging – en och och wat is hij aardig – dat is dus aan mij niet besteed, die man doet zo z’n best! Ik vind het gewoon rot om nee te zeggen, uitstel van excecutie want ik ga het echt niet doen. Het geblèr binnen wordt steeds luider; “Mama ik wil er uit !!!” “Ja mama komt, blijven zitten.” Meneer Leesmap tovert een paar cadeaubonnen uit zijn zak en zegt me dat die van mij zijn als ik nu lid word! “Nee, echt niet meneer !!” Een nieuw voorstel dan: Over een paar maanden misschien, bijvoorbeeld in mei. Moest ik me wel nu inschrijven, kreeg ik ook de cadeaubonnen maar dan was de rust misschien een beetje terug. Luister, aardige meneer Leesmap, de rust is al drie en half jaar weg, ik ga over 3 maanden ook geen tijd hebben om al die tijdschriften te lezen. Het kwam aan, gelukkig, de map ging uit het zicht en de bonnen weer in de zak! “Mama ik wil er uit !!!!” Ja.. mama komt nu echt. Zweet brak me inmiddels uit! Meneer vertelt nog even iets leuks over zijn eigen kinderen terwijl ik de deur subtiel dicht duw, meneer stoort zich er niet aan. “Ik ga nu echt naar binnen meneer, heel veel succes !!”
Daar gaat ‘ie dan, met z’n leesmap… arme kerel, wie zit er nou nog echt op te wachten? En daar sta ik dan, arme meid… geen leesmap, zweet op m’n rug en kinderen van slag. Leer toch eens nee zeggen mens, en dan niet pas na 10 minuten maar gelijk!
En echt, zet die bel uit… zet die verschrikkelijke bel uit !!!
2 Comments
Haha leuk! Wij hadden hem ook aan de deur en hij was heel fanatiek. Maar helaas, bij ons ook geen geluk voor die man!
Haha Anne, wat grappig ! Arme kerel, was dus geen topdag voor ‘m !!