Het leek er nooit van te komen: het verjaardagsuitje voor mijn moeder! Toen mijn zusjes en ik bedachten haar een gezellig avondje cadeau te doen, hadden we niet de intentie het een jaar uit te stellen. Toch leek het er maar elke keer niet van te komen maar vorige week was het dan eindelijk zover.. het was inmiddels al wéér tijd voor een verjaardagcadeau!
Kijk, als je niet zo vaak meer een uitje hebt, eigenlijk het eerste uitje sinds mijn zoontje tweeënhalve maand geleden geboren werd, kun je daar ineens echt een ‘ding’ van maken. De hele dag was ik al een beetje aan het keutelen naar het moment toe.. ’s Middags nog even met alle kids onder de douche. “Waarom met alle kinderen?” denk je misschien, maar geloof me: alleen douchen is tegenwoordig bijna niet aan de orde om nog maar te zwijgen over naar de wc gaan. Want ja, stel je voor dat mama daar iets zit te doen dat je echt niet mag missen…;) De bedoeling was vervolgens natuurlijk dat ik helemaal opgetut ’s avonds m’n taxi in kon stappen, maar van de visagie kwam niet veel meer terecht natuurlijk in de chaos. Toen er om 18.00uur luid getoeterd werd, rende ik nog snel naar boven om een flesje af te leveren voor de jongste spruit en toen kon het feest beginnen. Direct gekkigheid natuurlijk, m’n oudste zusje was ‘Bob’ die ik (enige die echt de weg wist) totaal niet de goede kant opstuurde, ik was namelijk veel te druk met kletsen en dat bleef zo de hele weg. Iets te laat arriveerde we bij ‘Buitenplaats de Plantage’ en wát een heerlijke avond werd het.. Genieten van samenzijn, lekker eten, serieuze gesprekken maar vooral ook veel lachen!
Na een onvergetelijke avond gingen we weer richting huis. Al druk kletsend naderden we de spoorwegovergang en iemand in de auto begon over blauwe lichten.. inmiddels zagen we allemaal dat er wat tumult was in de richting die wij op moesten. De enige auto in de buurt, de auto voor ons, keerde en zo stonden wij pal voor de overgang. De trein stond voor onze neus stil en wij konden niet verder. Uiteraard begon toen wel te landen wat er aan de hand was. Het werd stil in de auto, mijn moeder zei; “Kijk maar niet jongens” om ons te beschermen tegen hetgeen dat we zouden kunnen zien. Ik ben 35 jaar maar gek genoeg maken die woorden dan zo’n indruk; die liefde van een moeder die je beschermen wil veranderd kennelijk nooit. We draaiden om, via een andere weg naar huis. De sfeer was en bleef anders. We praatten over het slachtoffer en het verdriet dat dit zou brengen bij de achtergeblevenen; over het respect dat we hebben voor de hulpverleners en de machinist, maar bovenal ook over de eenzaamheid en het de ellende die iemand tot deze daad drijft. Terwijl wij onbezorgd zaten te genieten liep er iemand in doffe ellende bewust zijn einde tegemoet. Mijn moeder, zussen en ik namen afscheid maar het liet ons geen van allen los, we appten er later nog veel over. Ik keek naar mijn slapende kinderen, mijn rijkdom, m’n hart die soms zou barsten van liefde voor hen.. en ik dacht aan het slachtoffer, de kans is groot dat zijn of haar moeder ook ooit zo heeft staan kijken, hoopvol over de toekomst. Ik was geneigd de kinderen te verzamelen in m’n bed, de deur op slot te doen en er nooit meer uit te komen.. Ze te beschermen tegen al het kwaad van de wereld… wat een verdriet.
Wat ben ik dankbaar, zo enorm dankbaar voor mijn gekke chaotische gezin en leven..
8 Comments
Ik las het met tranen in mijn ogen.
Een leuk uitje wat zo eindigd.
Mooi dat je juist omdat jezelf ook moeder, dochter, zus bent ook denkt aan het leed van de ander(en)
Dat vind ik dan ook weer zo bijzonder, dat het jou ook raakt.. maar verbazen doet het me natuurlijk niet want zo ben jij ! Lief, bedankt voor je reactie, blij mee!!
Jeetje wat heftig! Maar zo mooi geschreven, je hebt echt talent!!
Dankjewel Suzanne, dat is een mooi compliment !
Vreselijk is het als je zoiets van dichtbij meemaakt. Wat lijkt het me intens verdrietig als je geen andere uitweg ziet dan het verlaten van het leven. Kan me goed voorstellen dat jullie er door van slag waren. Soms zou je inderdaad in je bubbel willen blijven en de kids beschermen tegen de grote boze wereld. Het is maar goed dat die wereld ook veel moois met zich meebrengt. Dikke knuffel!
Verschrikkelijk inderdaad Bregje ! Als je toch eens alle narigheid zou kunnen voorkomen…
Absoluut waar wat je zegt, er is gelukkig ook zoveel moois !
Bedankt voor je berichtje! Liefs
Ben er weer even sprakeloos van. Je schrijft zo, dat je helemaal in het verhaal zit en alles (bijna)mee voelt. Wel heftig, na zo’n fijne avond, zoiets vreselijks mee te maken, dan gaat er zeker vanalles door je hoofd! Bedankt voor je verhaal.
En jij bedankt voor je mooie reactie Matthia, lief !!!