Onze oudste gaat binnenkort naar school, hij is er echt aan toe ook! Ik nog niet erg.. Ten eerste omdat ik hem enorm zal missen; ten tweede omdat om half 9 kant en klaar op school staan absoluut niet mijn hobby gaat worden… en ten derde: loslaten is toch écht wel een dingetje. Gister zitten mijn kleine man en ik samen op de bank en vraagt hij me hoe lang het nog duurt voordat hij naar school gaat. Ik vertel hem hoeveel weekjes nog en sluit af met: “Mama zal je wel missen hoor, als je op school bent” (ja ik heb er nu al een brok van in m’n keel). Met serieuze blik kijkt hij mij aan en zegt; “Mam, ik ga je alles vertellen hoor als ik dan weer thuis kom.” Zo lief! Ik merk echt dat m’n boeffie met de dag bijdehanter wordt. Zo heeft hij ineens helemaal in de smiezen dat je meer voor elkaar krijgt als je het lief vraagt. Ik ben daarom tegenwoordig ineens meerdere keren per dag ‘mammie’ of ‘mammaatje’ en ik laat me er nog mee inpakken ook.. “Mammaatje, zullen we nog een koekje snoepen?; Mammie, mag ik even op mijn tablet? Mammie, mamaatje, mag ik nog een spekkie, mam”. (ja 3 keer iets met ‘mam’ in één zin is kennelijk extra lief). Pappa en pappaatje werken óók, weet Liam inmiddels, alhoewel hij ons soms ook ineens bij de voornaam kan noemen; ‘Hey René!’ als z’n papa thuiskomt. Hoe komt zo’n ventje er ineens op? Nu zijn dit allemaal nog een soort koosnaampjes maar er komen ook wel eens andere woorden uit z’n mond. Vloeken doen we hier niet en grove taal zul je ook niet zo snel horen bij ons thuis, maar toch zijn er soms van die momenten dat je er zomaar iets uitfloept en dat is nou nét niet handig met kleine papegaaitjes in huis. Als je niet wil dat je kinderen dat soort woorden zeggen, waarom zou je ze dan zelf wel willen zeggen.. kun je je afvragen! Is ook aboluut waar natuurlijk maarja… overkomt ons dat niet allemaal wel eens?
René en ik mogen elkaar graag een beetje plagen op z’n tijd en dat zijn nou net van die ongedwongen momenten dat ik iets zeg voor ik er erg in heb. Zo had René me pas tuk met een geintje waar ik op reageerde met ; ‘Joh stomme L*L …’ Echt vriendelijk was het natuurlijk niet maar het was allemaal echt in een vrolijke bui. Dat vond onze oudste ook en kon niet ophouden met dezelfde woorden te gebruiken, och wat verschrikkelijk! In een opwelling heb ik hem gecorrigeerd en gezegd dat we ‘Leeuw’ zeiden en niet het woord dat hij dacht. Gevolg is dat wanneer hij nu boos is roept; ‘Dat is niet lief van jou, stomme leeuw !!!’ Of tijdens de zomervakantie … ik liep met een bloedgang tegen een ijzeren paal van onze bungalowtent; ‘Au, K*T!’Je raadt het al, het was hét woord van de dag waarbij onze van toen net 1 jaar de hele dag vrolijk ‘TUT’ meebrulde met haar grote broer. Het gebeurt me echt niet vaak maar áls het dan gebeurt blijft het bij die kinderen natuurlijk gelijk hangen. Zolang dit nou allemaal binnen het gezin blijft is het nog niet zo spannend maar ook daar hebben kinderen natuurlijk gewoon een speciale sensor voor ‘awekward moments’. Liam; ‘Hallo Buurvrouw, ik mag geen k*t zeggen van mijn mama! Pfffff..’
Ben benieuwd hoor, hoe dat straks allemaal zal gaan op school en wat voor woorden hij dan mee naar huis zal brengen. Ongetwijfeld gaat het voor wat uitdagingen zorgen!
Ik hoop vooral één ding; dat hij me niet voor leeuw gaat zetten !
3 Comments
Dit is zo herkenbaar, Desiree. Het overkomt ons ook nog wel eens dat we dan iets grofs zeggen en dan oeps!!!!! Geweldig hoe je dit ook weer schrijft.
En inderdaad als Liam eenmaal op school zit, berg je maar dan komt de uitdaging om daar goed mee om te kunnen gaan maar dat gaat jullie wel lukken!!!!!
Ooh wat een wijsneus!! Ik heb hier nog geen gepapegaaide scheldwoorden gehoord, maar als ik zie hoe rap het praten zich ontwikkelt kan het papegaaien van een verspreking niet lang merr duren ?
Helemaal je reactie gemist vorige week, sorry! Laat me weten als het zover is hoor, ben onwijs benieuwd 😉