Viel toch weer niet mee om m’n blogonderwerp uit te zoeken.. zuigzoen of billen vegen? Tja, als dat de twee keuzes zijn snap je zeker wel hoe bruisend mijn leven is? Die zuigzoen laten we maar even voor wat het is, zou zomaar volgende keer kunnen komen!
De oplettende lezers die het op Facebook al voorbij zagen komen hadden waarschijnlijk al bedacht dat deze blog zou gaan over de eerste schooldag van mijn zoon, mijn kleine dappere held. Mensen, wat een doffe ellende voor een moeder om je (bijna)vierjarige kleine manneke los te laten! Voor deze week is het nog puur oefenen maar over twee weken gaat ons leven volle bak veranderen. Niet meer rustig aan doen ‘s morgens, niet meer lekker nog even in bed televisie kijken, niet meer in pyjama naar beneden (op verzoek van Liam) om ons vervolgens pas om 9 uur aan te kleden… Neeeee mama Dees zal weer een wekker moeten zetten en om 6.30 het bed uit moeten stappen, kleren klaar moeten leggen en het tempo een beetje op moeten voeren om stipt om 8.30 met 3 kinderen op school te staan.
Afgelopen maandag was het dan zover..voor het eerst naar school! Liam vond het enorm spannend, ik nog spannender! Nadat we ons helemaal het bokkie gehaast hadden waren we keurig op tijd onderweg. ‘Mam, mag ik zelf mijn rugtas op mijn rug’?? Schattig.. hij had zeker gedacht dat mama met de kleine Sesamstraat rugtas op haar rug over straat zou gaan! Dus daar ging hij dolenthousiast al rennend voor me uit om vervolgens steeds weer terug te rennen en mijn hand vast te houden. ‘Mam, ik durf vandaag wel de juf een handje te geven hoor ’ (bij de eerste ontmoeting durfde hij het namelijk niet) ‘maar mag ik dan ook jouw hand vasthouden’?? ‘Natuurlijk lieverd’ antwoordde ik! Al huppelend ging de grote boef verder, helemaal door het dolle heen van opwinding… ‘BAM’ daar maakt hij toch ineens een smakker, vol op zijn handen en knietjes op de grond. Hij krabbelt op wrijft over z’n knieen en vervolgens in z’n handen, hij huilt niet maar je ziet dat dat hem moeite kost. ‘Auwwwwie aaauuu aaaauwaauwaaauww..’ Ik geef er een paar kussen op! Zijn gezicht staat op de pijnlijke stand maar hij stapt toch dapper weer door. Op dit punt overweeg ik serieus om rechtsomkeer te maken, zijn val deed mij dus echt bijna de das om. Ineens draait hij zich om en zegt; ‘Mama, ik ga je niet missen hoor, maar ik ga wel steeds aan je denken ‘. Knoop in m’n maag en de tranen branden achter mijn ogen, even een paar keer slikken Dees, kom op! We komen bij de klas waar hij aarzelend, mijn hand stevig vasthoudend, de juf een handje geeft. Daarna zoeken we zijn stoel, zijn naam staat er al op! Trots als een pauw gaat hij zitten en begint als een malle te kleuren op de kleurplaat die de juf al voor de kinderen klaargelegd had. Ik heb het ondertussen gigantisch druk met dochterlief die enorm boos is dat zij niet mag kleuren en op het stoeltje naast haar vriendje mag zitten (die ze kent uit de kerk). En dan komt het, het moment van afscheid nemen is daar.. ik maak nog snel een foto en natuurlijk lacht hij nog een keer lief. ‘Veel plezier lieverd’ zeg ik hem nog maar een keer. Hij lacht en roept nog wel vier keer met luide stem ‘Doei mam’, zwaaiend en al.. En zo laat ik hem achter, bij een juf die ik eigenlijk helemaal niet ken. Ik moet het loslaten, ik ga het loslaten. Buiten ben ik nog even in gesprek met twee bekenden, het doet me goed en helpt me om niet te blijven hangen in dat beroerde gevoel..
Thuis heb ik ineens alle tijd voor Nora, die zo lief alleen zit te spelen dat ik de was maar ga opvouwen, Jona slaapt ondertussen lange tijd. Hoe zou het zijn ? Ik geloof dat ik het me wel 100 keer heb afgevraagd. Nora begint na een uurtje haar grote broer toch te missen; Lam nou Mama? Lam juf mama? Ze vraagt het me wel 10 keer. Het wordt gelukkig gewoon 12 uur en we gaan hem ophalen.. Al snel zie ik hem staan, blij gezichtje, rugtasje alweer op z’n rug en binen no-time heeft hij ook mij in de gaten. Van achter het raam zie ik hem al vol enthousiasme ‘Mama’ roepen! Zodra de deur opengaat roept hij nog een paar keer ‘Mama, Mamaaaaa’, alsof ik mijn kleine schat niet zou zien… We knuffelen en er worden dikke kussen uitgedeeld. Onderweg naar huis kon hij me niets vertellen, Nora schreeuwde namelijk de hele boel bij elkaar omdat ze niet op de (voor haar onmogelijke) glijbaan mocht.. altijd leuk om het schoolplein onder luid protest te verlaten, weten ze daar ook gelijk wat ze te wachten staat! Eenmaal thuis aan de boterham ging Liam los en kwamen de verhalen. Alles werd verteld, ook dat de spoedcursus billen vegen had gewerkt want hij was ook voor de grote boodschap helemaal zelf naar de wc geweest (hier thuis moest daar nog wel eens wat hulp aan te pas komen maar ja daar kunnen we de juf natuurlijk niet mee opzadelen)! Waar moeders al niet trots op zijn! Uiteindelijk werd het een onvergetelijke dag, een nieuwe levensfase is begonnen!
We sloten de dag af met de vraag; Mama wat heb jij eigenlijk voor plekje in je nek?? Maar dat lieve lezers bewaren we voor een andere keer 😉
Leave a reply