Dees goes Nepal !

Kreeg ik een week of 5 geleden zomaar het verzoek om op 21 juni mee te gaan naar Kathmandu, Nepal! Vrienden van ons zijn daar een bijzonder mooi werk gestart waarbij ze de mensen daar zowel geestelijk als materieel ondersteunen. Natuurlijk bijzonder dat er aan mij werd gedacht maar deze moeder niet gezien hoor… die blijft lekker moederkloeken bij haar kindjes! Ik kan niet zeggen dat het me helemaal koud liet, ik heb altijd wel een bijzonder plekje gehad voor het werk van ‘Vrienden met Rijst’ en zeker ook voor hetgene dat hen drijft. Mijn man dacht er heel anders over en vond me veel te stellig! Waarom zou je niet gaan?? Zoiets heb je toch altijd al gewild? Als je het nou hebt over ergens groen licht voor krijgen dan is dit het wel; financiën zijn geregeld, geen oppas nodig want ik ben thuis (we hadden toevallig onze vakantie gepland in deze tijd), jij bent niet nodig op je werk in die tijd (ivm zomerstop) kortom … Why not??? Mijn reactie; Uhhhh iets met kinderen????????????????????????????
Om een lang verhaal kort te maken heeft René me er van overtuigd dat ik dit niet zomaar aan me voorbij moest laten gaan en ik begon zelf ook steeds meer te ervaren dat hij gelijk had. Na een paar dagen hakte ik de knoop door; Ik ga !!

Vorige week mijn vaccinaties gehaald, het was een race tegen de klok (ik zou er eigenlijk een blog aan moeten wijden). 5 minuten voor mijn afspraak bij de dokter stond ik bij apotheek waar ik mijn net uit de koelkast komende (lees ijskoude) vaccins meekreeg… ‘Dat is niet zo lekker bij het inspuiten hoor’ aldus de apothekersassistente, ‘Het is beter ze even op te warmen’. Ja, hoe doe je dat als je binnen 5 minuten bij de huisarts moet zijn en een absolute race moet leveren om daar op tijd te gaan komen, auto in, auto uit… met kinderen.. rennen, vliegen… Eén vaccin had ik nog snel even uit verpakking gehaald, de ander kwam ik niet meer aan toe. Daar zat ik dan met 3 kinders in het kleine hokje van de doktersassistente. Liam kroop bij me op schoot en ik kletste dapper door toen de eerste naald naar binnen ging. Goeiedag zeg die deed me toch zeer … zeker degene die nog niet helemaal opgewarmd was? Van schrik kneep ik het arme ventje op m’n schoot … Stuk stoerder dan zijn moeder zei hij alleen maar; Au Mam, je knijpt me! Tja, mevrouw de dokterassistente, dat doe ik anders nooit hoor 😉 Prik nummer twee ging zonder moeite ! De kids waren op en top vrolijk en blij en dat was ook de assistente niet ontgaan, in een whatsappje – ja de huisartsenpraktijk gaat met z’n tijd mee – die ik later ontving over Malariapillen, benoemde ze het nog even; wat een vrolijke kinderen! Voor deze mama natuurlijk een compliment die ik direct aannam; trots!

De kleine schatjes hebben geen idee hoe lang ik precies wegga, dat besef van tijd is er gewoon nog niet zo erg, gelukkig maar anders konden het wel eens 12 hele lange dagen worden (voor René dan natuurlijk). Voor elke dag ligt er een envelopje klaar met een boodschap en soms een kleinigheidje. In de boodschapjes staat ook zo’n beetje waar ik op dat moment ben en wat ik doe die dag. Behalve dat ik op enorm avontuur in Kathmandu ga en zal scheuren met een Jeep door de jungle en over de uitlopers van de Himalaya (geen zorgen ik heb een goede reisverzekering) is het vooral soort zendingswerk waarbij ik met name tijdens een aantal (jongeren)conferenties zal ondersteunen door o.a. te bidden voor/met de bezoekers maar bovenal een vracht liefde ga uitdelen waarvan ik geloof dat het van God komt. Klinkt voor jou misschien nu compleet idioot.. voor mij vrij normaal! Wil je meer weten of me volgen op dit avontuur moet je even mijn persoonlijke Facebook opzoeken (Desiree Stolker).

Tja en dan ga je een beetje je afscheid plannen en zo ontstond de gedachte; zal ik iets achter laten voor het geval er iets gebeurt. Natuurlijk geloof ik echt dat het de bedoeling is dat ik meega naar Nepal maar realiteit is wel dat er altijd iets kan gebeuren. Misschien moet ik een brief schrijven, mocht me dan iets overkomen kan ik het toch goed afsluiten, gewoon een soort lijst met wat laatste woorden;

Voor René wat hou ik veel van jou… van mijn ‘Toyboy’ 11 jaar geleden naar echte kerel, ik hou van jou en maak je niet druk.. de ‘award voor beste papa’ heb jij allang in de pocket! Mijn kindjes.. Jullie zijn het mooiste dat me ooit is overkomen, mijn liefde voor jullie is niet met woorden te beschrijven, voor altijd en eeuwig zal ik onvoorwaardelijk trots op jullie zijn! Lieve Mama, wat hebben wij veel meegemaakt samen, wat ben ik je dankbaar, ik hou van je! Papa ik..ik…Ik kap er mee!
Sentimenteel gedoe ! Ik kom wel gewoon weer terug naar huis over twee weken, lijkt me een veel beter plan 😉