De Thuisklapper

Dat het een nogal hysterisch huishouden is hier bij ons in huize ‘Stolker’ is geen geheim. Dansen, zingen, apenkooien, grappen en grollen zijn hier dagelijkse kost! 

‘Never a dull moment’ hoor ik mezelf vaak denken en stiekem denk ik dat ikzelf voor een groot gedeelte verantwoordelijk ben voor het ‘bruisende enthousiasme’ hier in huis. 

Dat dansen en zingen gebeurt namelijk heus niet alleen als de hele familie thuis is maar ook als mama gewoon lekker alleen is en er niemand in de buurt is. 

In het bijzijn van de kinderen begin ik wel steeds meer te merken dat de plaatsvervangende schaamte intreedt zo af en toe… (en ik maar denken dat dat pas zo rond de pubertijd zou beginnen). Met name de oudste werpt mij af en toe blikken toe waaruit duidelijk blijkt dat hij de acties van zijn moeder toch wel wat ‘ongemakkelijk’ vindt. Wat ik ook steeds vaker hoor: “Màààm, nu even niet meezingen!” Zo jammer!!! De reden hiervoor is overigens niet persé dat zij mij niet willen horen zingen maar vooral dat zij liever zichzelf horen. 

Bijna dagelijks worden er hier videootjes in huis gemaakt door onze kleine filmsterren waarin wordt gedanst en gezongen. Terwijl de kids (en met name Liam) druk bezig zijn een super serieuze ‘vette’ clip op te nemen, waar wij als ouders natuurlijk enorm van genieten en bulken van trots, hebben we er ook veel plezier in om zo af en toe op de achtergrond een klein gastoptreden te doen. Hoewel er vaak enthousiast wordt gereageerd zijn er natuurlijk ook momenten dat we een tikkeltje geïrriteerde blik toegeworpen krijgen, maarja een beetje plagen is stiekem zo leuk soms.  

Sinds kort is er een nieuwe irritatie; mama klapt voor mensen op de televisie. 

Ja beste mensen, ik weet niet hoe jullie dat doen maar ik kan zo gelukkig worden van mensen die geweldige prestaties leveren dat ik graag mag klappen voor hun succes, zelfs als zij er zelf niets van meekrijgen door het beeldscherm. Elke zaterdag keken wij met de kinderen The Voice Kids (opgenomen van de dag daarvoor) en leven we vanaf de bank mee met al die kinderen die vol spanning hun talenten laten zien. Tranen met tuiten zit deze moeder te janken wanneer het even emotioneel wordt… maar klappen doe ik ook als het geweldig is, ik kan het gewoon niet helpen. Nou daar is de opmerking dan hoor: “Néééé he, daar heb je mama weer, de thuisklapper!“

Of ‘thuisklapper’ serieus een bestaand woord is moet ik toch eens gaan opzoeken en zo niet kan hij wat mij betreft zo worden toegevoegd aan de Nederlandse woordenlijst. 

Maar hey… laat mij lekker klappen, ik schaam me er niet voor: I ain’t afraid to show it, Ik ben een ‘thuisklapper’ and I know it!! 

Mom-life… I love it!