Wij houden wel van een beetje avontuur en mogen er graag lekker op uittrekken met ons gezin. Afgelopen weekend was er weer eentje uit duizenden. Zowel zaterdag als zondag stapten we in de auto op weg naar de Utrechtse heuvelrug en wat een geweldige omgeving ontdekten we daar. Op zaterdag huppelden we letterlijk door een prachtige ‘weide’ ergens op Landgoed De Paltz.
“IK VOEL ME NET HEIDI!” aldus onze oudste zoon die al huppelend weer alle ogen onze kant op wist te krijgen. Hij had gelijk dat ‘Alpen-gevoel’ hadden wij ook, alleen de besneeuwde bergtoppen ontbraken nog. Tijdens onze verdere wandeltocht kwamen we per ongeluk, ja bizar maar wij krijgen dat soort dingen per ongeluk voor elkaar, op het terrein van het Herman van Veen Art Centre. Mijn René kon het uiteraard niet laten een heel repertoire van Herman langs te laten komen. Hilversum 3 en Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk… tot we er bijna chagrijnig van werden! We pikten nog een doolhof mee en kwamen aan het einde ervan uit bij de kluizenaarsgrot…en ja, de kluizenaar zat er nog in, versteend en wel (lees; een beeld). Je snapt natuurlijk wel dat dit de avonturen zijn waar niet alleen wij maar ook onze kids van houden.
Zondag gingen we wederom die kant op maar dan naar de Pyramide van Austerlitz.. waar we dus tot de ontdekking kwamen dat dat ding gebouwd is in opdracht van een Generaal die zag dat zijn leger zich nogal zat te vervelen (beetje kort door de bocht natuurlijk deze uitleg van mij). Terwijl we de Pyramide stonden te bewonderen leek het ons een goed idee om een wandeling vanaf daar naar het Henschotermeer te maken, dat leek niet zo ver. Allemachtig wat een enorme tocht werd dat! Zowel René als ik hebben wat voeten issues, tja we worden ook een dagje ouder. Zo heeft René een Hallux Valgus en ik een Mortons Neuroom. Ik hoor je denken: “ken ik dat niet uit ‘The Lord of the Rings’?” Nope! Niets heel spannends maar wel heel irritant als je hele stukken moet lopen en dat doen we nogal eens. Onze kinderen hebben geen problemen met hun voeten, zij hebben op zulke momenten alleen last van het ‘zijn we er nou al’- syndroom…en al die mankementen bij elkaar maken zo’n wandeling toch echt wel redelijk dramatisch. Zeker wetende dat je dus dat hele eind ook weer terug moet lopen. Inmiddels hebben we geleerd dat we met een vracht aan gekkigheid en vooral blijven lachen een heel eind komen. Aangekomen bij het meer ging mijn held de hele route alleen terug om de auto te halen om zich vervolgens aan te sluiten bij ons.
Terwijl René ons had verlaten om de auto te gaan halen, 5 kilometer verderop, bleek het voor ons nog helemaal niet zo gemakkelijk om bij het meer te komen…online tickets hadden we nodig.
Ben ik de enige bij wie dat ter plekke allemaal nooit goed lijkt te werken via de telefoon? De combinatie van drukke kids om me heen, een hoop tumult en goed moeten kunnen functioneren gaat me sowieso niet altijd goed af overigens, maar met op de achtergrond het geloei van een op hol geslagen koe wordt het redelijk onmogelijk. Ik probeer rustig te blijven en de kaartjes te regelen, maar vraag me toch wel sterk af waarom hier in vredesnaam een koe zou staan. Het is er echt de plek niet voor. De kinderen worden er wat giechelig van en kijken rond waar dat geloei vandaan komt, terwijl ik hen in toom probeer te houden en met klotsende oksels de kaartjes probeer te regelen. Ik word vreselijk zenuwachtig van die koe die steeds dichterbij lijkt te komen en ik kijk een paar keer, een tikkeltje geïrriteerd, achterom. Mijn oog valt op een van de parkwachters die mij geamuseerd staat aan te kijken. Hij roept plots naar zijn collega’s; “Raar he, die koeien hier, je hoort ze wel maar je ziet ze niet!” Kortom, we werden vreselijk in de maling genomen en ik kan niet ontkennen dat ik daar het perfecte slachtoffer voor was op dat moment. Met een bloeddruk van 250 en een hoop gedoe kwam ik dan toch met de kids aan bij het meer… en kon ik achteraf ook vreselijk lachen om de hele situatie en hoe het eruit moet hebben gezien.
Een uur later sloot René zich ook bij ons aan…uiteraard blij dat hij er was belde hij ons bij de ingang om te vragen waar hij ons kon vinden. Ik durfde bijna niet te zeggen dat hij nog minstens 10 minuten moest lopen vanaf de ingang om bij ons te kunnen komen. Ik bestelde snel twee lekkere biertjes en stopte de kids een ‘raketje’ toe. We zaten nog lange tijd heerlijk met onze mega zere voeten in het zand te genieten van de zon en ons mooie gezin…
Het leven is goed! Chaotisch, hysterisch… maar echt goed !
Comment
Wauw wat schrijf je toch leuk laat niets aan de verbeelding over!😂😂😂
😘